Door: Jef Schuur, Restaurant Bij Jef*, Den Hoorn, Texel
STRRN Magazine juli 2025
Sommige mensen maken lawaai. Anderen maken indruk. Jonnie Boer deed het laatste — met een rust, precisie en overtuiging die je zelden tegenkomt. Hij was niet alleen een chef van wereldformaat, maar ook een man van eenvoud, warmte en zeldzaam vakmanschap. Iemand die, zonder dat hij het wist, jarenlang een kompas voor me was. Een game changer. Zoals alleen de groten dat kunnen.
Jonnie heeft het vak groter gemaakt, zonder zichzelf te verliezen. Ik ben geen leerling van hem in de letterlijke zin, maar ik ben gevormd door wat hij liet zien. Dat je als chef verantwoordelijkheid hebt – voor je team, je product, je gasten. En dat je die verantwoordelijkheid draagt met liefde en trots.
Toen ik in 1996 mijn eigen pad begon te bewandelen, was Jonnie al een gevestigde naam. Hij was “the one to watch”: jaloersmakend goed, compromisloos creatief, en altijd een paar stappen voor. Ik keek naar hem met bewondering en een vleugje gezonde jaloezie. Niet om wat hij had, maar om hoe hij het deed. Zijn stijl was onmiskenbaar: lokaal, met aandacht, en altijd doordrenkt van een diep respect voor product en plaats.
Ik herinner me mijn eerste maaltijd bij de oude Librije, met mijn toenmalige vriendin. Aan het tafeltje naast ons vroeg iemand om stokbrood met kruidenboter. Dat verzoek maakte alles ineens helder. Het ligt niet aan ons, maar we hebben nog een lange weg te gaan, dachten we. Wat vooral bij mij binnenkwam, was zijn benadering van het lokale.
Op Texel voelde ik iets soortgelijks. Het idee dat je juist dáár, op je eigen stuk grond, iets wezenlijks kunt bouwen. Jonnie gaf mij – en velen met mij – het besef dat terroir geen beperking is, geen noodgreep uit armoede, maar een kracht. En dat als het – met alle respect – in Zwolle kon, waarom dan niet hier? Door het lokale op de kaart te zetten opende hij de deur voor een hele generatie.
Als mens bewonder ik hem misschien nog meer. Zijn partnerschap met Thérèse, de warmte die van hem uitging, zijn vermogen om ondanks zijn status een van ons te blijven. Een man met beide benen op de grond en zijn hart op tafel.
Toen wij op Texel onze Michelinster behaalden, stond hij een paar maanden later hier voor de deur. Op de Harley, met Oos Kesbeke en een paar vrienden. Ik was nerveus, want wat zou hij ervan vinden? Maar hij bleek gewoon een superrelaxte vent. Hartelijk, warm, belangstellend. “Gaaf wat je doet, gas geven,” zei hij. Dat moment vergeet ik nooit meer. Niet vanwege de woorden op zich, maar omdat ze echt waren. En omdat ze kwamen van iemand wiens oordeel ertoe deed.
Jaren later kwam hij terug, met zijn familie. En opnieuw die oprechte belangstelling. Geen greintje jaloezie, geen air, geen afstand. Hij vond het prachtig als je je eigen koers durfde te varen. Die houding – waardering zonder bijbedoelingen – dat is wat hem zo zeldzaam maakte. En waarom zovelen dankzij hem zijn gegroeid.
Ons laatste contact ging over het symposium over duurzame vis. Ik vroeg hem een filmpje op te nemen. Geen gedoe, geen voorwaarden – gewoon: “Tuurlijk doe ik dat.” Twee dagen later vond ik het in m’n inbox. “Als het niet goed is, doe ik het over hoor.” Dat was Jonnie. Groot, maar nergens té groot voor.
Jonnie, bedankt. Voor de ruimte die je creëerde. Voor de inspiratie. Voor je voorbeeld. Je was een meester. Je blijft een gids.
Jef Schuur
Foto’s: Vera Keizers
STRRN Magazine - Alles over de culinaire top van Nederland.
