Ambacht
Dat er ooit een epidemie zou komen waardoor alles van de ene op de andere dag stil kwam te liggen, zagen we allemaal echt niet aankomen. Voor mijzelf betekende dit een periode van rust, tijd en bezinning.
Eindelijk tijd om 15 jaar na het verschijnen van ons boek Zilte Klei mijn trouwe leveranciers en vrienden weer eens op te zoeken. Ieder met zijn eigen verhaal en passie, maar ook met zijn eigen sores.
Eén ding hebben ze gemeen: ze zijn allemaal trots op hun eigen product. Een fonkeling verschijnt in de ogen als ze erover vertellen. De liefde van de slager die als een chirurg een wild varkentje uitbeent, de bakker die als een verslaafde aan z’n eigen vers gebakken brood ruikt, of de kreeftenvisser die 75% van de kreeften teruggooit omdat ze net nog niet sterk genoeg zijn.
Eén voor één echte vakidioten, die hun passie naleven, altijd met een positieve instelling. Mensen die zo goed en zo kwaad als het gaat proberen te overleven, ook als het gaat om de negatieve kanten van het vak.
Eigenlijk lopen we bij elk ambacht tegen dezelfde problemen aan. Of je nu boer, chef-kok, bakker, slager of kreeftenvisser bent, iedereen leeft voor zijn vak. Deze echte ambachtsmannen en -vrouwen zullen nooit hun eigen producten of gevangen dieren verkwanselen of slecht behandelen. Wél hebben ze vaak te maken met overdreven regelgeving, opgesteld door mensen die waarschijnlijk nog nooit op een schip, in een bakkerij, in een keuken of op het land hebben gewerkt.
Opvolging
Het allergrootste probleem in deze tijd is de opvolging. Hoe houden we onze ambachten in stand? Kan de jonge generatie het nog opbrengen om minimaal 5 jaar lang met een gemiddelde werkweek van 65 uur in zichzelf te investeren? En is er daarna nog een toekomst en valt er nog wat te verdienen?
Ik heb er wel vertrouwen in. De jeugd is veel sneller, slimmer en inventiever dan wij waren op die leeftijd, dus het zal wel goed komen.
Groetjes,
Edwin
